Şanlıurfa’da her yıl aynı tabloyla karşılaşıyoruz: Binlerce kişi, geçim sıkıntısı nedeniyle başka illere çalışmaya gitmek zorunda kalıyor. Özellikle kırsalda yaşayanlar için yaz ayları, çalışmak üzere evinden ayrılma zamanıdır. Bu durum artık yöre halkı için bir gelenek haline gelmiş gibi görünse de, altında ciddi bir geçim derdi yatıyor. Çünkü şehirde, özellikle gençler için yeterli ve sürekli bir iş bulmak kolay değil. Tarım dışında fazla bir seçenek sunulmadığı için insanlar mevsimlik işçiliğe yöneliyor. Ailelerin çoğu, okul çağındaki çocuklarını bile bu döngüye dahil etmek zorunda kalıyor.

İşin ilginç yanı şu: Şanlıurfa hem dışarıya işçi gönderiyor hem de başka bölgelerden gelen mevsimlik işçilere ev sahipliği yapıyor. Yani aynı şehirde hem işsizlik var hem de iş gücü açığı. Bu çelişki, planlı bir istihdam politikasının eksikliğini gösteriyor. Aslında bu insanlar çalışmak istiyor ama iş bulamıyor, düzenli gelire ulaşamıyor. Kimi fıstık bahçelerinde geçici iş buluyor, kimi ise başka illere göç ediyor. Fakat sonuç değişmiyor: İnsanlar aylarca memleketlerinden uzakta, güvencesiz koşullarda çalışmak zorunda kalıyor. Bu, sadece ekonomik bir konu değil, aynı zamanda sosyal bir sorun. Çocuklar okuldan kopuyor, kadınlar kayıt dışı çalışıyor, aile düzeni bozuluyor.

Bu yaşananlar gösteriyor ki Urfa’da artık sadece kalkınma değil, adil kalkınma konuşulmalı. Yani iş sadece yatırım çekmekle bitmiyor. İnsanların doğdukları yerde doymasını sağlamak, düzenli gelire, eğitim hakkına ve sosyal güvenceye ulaşmasını mümkün kılmak gerekiyor. Mevsimlik işçilik, Urfa için geçici bir çözüm değil, yıllardır süren bir zorunluluk haline gelmiş durumda. Bu tabloyu değiştirmek ise sadece insanların değil, karar alıcıların sorumluluğunda.