‘Anne: çocuk doğuran kadın’ diyor sözlükler. Bu kadar kısa ve bu kadar basit. Ama gerçek böyle mi, elbette ki hayır… Anneyi tarif edecek kelimenin bulunduğuna inanmıyorum şahsen. Fakat her evladın kendine göre bir anne tarifi vardır muhakkak…

Dünya’da doğayı ve yaşamı şekillendiren yegane canlı annedir. Kadınlar yani anneler, erkeklere nazaran daha merhametli, daha sevecen ve daha da duygusaldır. Anneler; bedeninden can verdikleri, şekillendirdikleri, besleyip büyüttükleri evlatları için her şeyi yapar ve her şeyi göze alır. Evladı için gözünü kırpmadan canını verir.

Bugünlerde anneler yine gündemde… İlk önce oğlunun PKK tarafından kaçırıldığını öne süren Hacire Akar, 22 Ağustos'ta HDP Diyarbakır İl Başkanlığı önünde oturma eylemi başlattı.  Akar'ın oğlu, 24 Ağustos'ta geri döndü ve ‘Ailesinin kendisini zorla evlendirmek istediğini, bu nedenle evden kaçtığını’ anlattı. Anne Hacire Akar, oğluna kavuşunca eylemine son verdi, fakat çağrısına kulak veren anneler, 3 Eylül'de Diyarbakır HDP İl Binası önünde eyleme başladı.

HDP Diyarbakır İl Binası önündeki eyleme katılan anne sayısı her geçen gün artarken, siyasilerin özellikle de iktidarda bulunan AK Partili yöneticilerin eyleme ilgisi de büyük oldu. Önce Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanı Zehra Zümrüt Selçuk, daha sonra İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, anneleri ziyaret ederek, destek verdi. 

Son olarak aralarında Hülya Koçyiğit, Muazzez Ersoy, Gülben Ergen, Yavuz Bingöl, Cengiz Kurtoğlu, Hazım Körmükçü ve Hasan Kaçan'ın da bulunduğu bir grup sanatçı, oturma eylemi yapan anneleri ziyaret etti, onlarla birlikte duygulandı ve gözyaşı döktü.

Bir de Cumartesi Anneleri var. Onlarında yüreği tıpkı Diyarbakır’daki anneleri gibi yanıyor. Onlarda mücadeleye 24 yıl önce, yani 27 Mayıs 1995’de Galatasaray Lisesi önünde küçük bir grupla başladı ve onların da sayıları her geçen gün arttı. Cumartesi Anneleri'nin Galatasaray Lisesi önündeki eylemi yasaklandığı için her hafta, İnsan Hakları Derneği önünde devam ediyor. Yakınlarının bulunması için 24 yıldır eylem yapan Cumartesi Anneleri’nden bazıları yaşamını yitirdi. Bunlardan biri de 12 Eylül 1980 Askeri Darbesi’nde gözaltına alındıktan sonra bir daha haber alınamayan Cemil Kırbayır'ın annesi Berfo Ana’ydı. 

105 yaşındaki Berfo Ana, bıkmadan usanmadan tam 33 yıl boyunca oğlunu aradı ve ‘oğlumun kemiklerine sarılmadan ölmek istemiyorum’ dedi. Ama olmadı. Berfo Ana ve diğer analar,  gözleri açık gitti. 

Diyarbakır’daki eylem bir daha gösterdi ki, tüm anaların acıları ve feryadı aynı… Hiçbir ananın acısı diğerinden farklı değil. Hepsi de evladını dizinde görmek istiyor.  

Başta devlet ve iktidar olmak üzere tüm siyasi partiler, anaların acılarını ötekileştirmeden tüm anaların evladına kavuşmasını sağlamalı. Diyarbakır’a gelerek duyarlılıklarını gösteren tüm sanatçılar da, bu duyarlılıklarını her türlü toplumsal olaylarda göstermeli ve diğer analarla birlikte ağlamalı, destek olmalı.

Sevgiyle kalın.