Sanki ağızdan dökülürken, dilimizin telaffuz etmeye alıştığı ''bahar yorgunluğu'' gibi çıkan, içinde türlü türlü acılar barındıran iki kelime... Anlatması zor, iç sızlatan, yürek burkan, kalp acıtan, neden sorularının hakim olduğu gönül kırgınlığı...

Aslında yanlış ifade ettim galiba, neden sorularının hakim olduğu değil, neden sorularının yanıtsız kaldığı, sorulmaktan vazgeçilip yerini kırgınlığa bıraktığı derin yaralar olmalı anlatımı...

Acıdır ve insanı acıtır, başına gelmeye görsün ki, izleri vardır, bırakır ve hep hatırlatır, hatırlamayı unuttuğun anda bile karşına çıkarır.

Çivi çiviyi söker misali üstüne gitsen de, duyguları bastırmak, konuları kapatmak, kırgınlığı askıya almak, bir yerlerde, bir şekilde çare aramak...

Hayır, olmaz, yapamazsın... Bahsettiğim arkadaşınızın size vermediği bluzu yüzünden duyulan kırgınlık değil, bahsettiğim eşinize, dostunuza olan küskünlükleriniz, dargınlıklarınız değil, bahsettiğim sevdiğinizin doğum gününüzü ya da tanışma yıldönümünüzü hatırlamaması yüzünden duyduğunuz kırgınlık, kızgınlık ya da öfke değil... GÖNÜL KIRGINLIĞI... Çabalamaktan vazgeçtiğiniz an, olmayacağına karar verdiğiniz an, ilişkilerin koptuğu an, daha fazla dayanamayacağınız an, sevginizin bittiği an...

Haksızlığa uğradığınızda, telafisinin yapılmadığı an... Ve her şey biterken, kırgın bittiğiniz an...

Benim gibi gönül kırgınlığı olan herkese selam olsun...